Na een rustige dag inpakken wordt het tijd om Margriet en Roos naar de kant te brengen. We komen Florian en Martine van de Esparanza tegen bij het uitladen van de koffers in het dinghy-dok. We lopen naar een taxi toe en het volgende moment zitten Roos en Margriet al achterin een pickup en rijden ze weg. Opeens weer met z’n tweetjes. Dat is raar…
Gelukkig verzacht een lekker biertje het afscheid en zitten we nog een beetje beduusd van het snelle afscheid in de bar samen met Florian en Martine.
De volgende dagen hebben we Mindelo leren kennen, lokale marktjes, een goede pizzeria, heerlijke bakker en natuurlijk de vismarkt.
Woensdag waren we van plan met een groepje naar Sao Antao te gaan, daar een nacht te blijven en de volgende dag de ferry weer terug naar Mindelo te nemen. Vol goede moed de wekker om 05.00 uur gezet om de vroege ferry te pakken. Na lang wachten bij de ferry terminal blijkt dat de ferry van 7.00 uur niet vaart, die van 08.00 uur vaart misschien wel, maar de lijst waarop je je kan inschrijven is binnen no time vol. Aangezien er zo goed als geen wind is besluiten we om met Equinox naar de overkant te varen om toch onze wandeling te kunnen maken. Dat ging perfect! Er was een mooi zwart strandje achter de pier en een drijvende steiger waar de bijboot konden achterlaten. Nina van de Makaio was al aan het onderhandelen met een taxi en na een korte wandeling door een gloednieuwe ferry terminal reden we richting de caldeira. Het is een prachtig en fascinerend landschap, van een vulkanisch kaal op zeeniveau gaat het over in een soort steppe. Weer hoger komen naaldbomen waarna we door mooie groene “alpenweiden” rijden. Op de top van de krater-rand stappen we uit en begint onze tocht door de krater, een groene kom met ezels, geiten en kalfjes waar van alles verbouwd wordt.
Nadat we de krater doorkruist hebben en weer op de krater-rand staan kijken we uit over Sao Antao in een prachtige witte wolk. Er loopt een zigzag pad naar beneden via een hele steile wand. 
We moeten nu ruim 1200 meter naar beneden wandelen om weer op zee-niveau uit te komen. De eerste stukken hebben we nog niet heel goed zicht, maar naarmate we lager komen wordt het ook wat helderder en kunnen we over het dal uitkijken naar Paul, ons einddoel van de wandeling.
Elk plekje op de steile wand waar een terras kan zijn wordt gebruikt voor het verbouwen van bananen, tomaten, meloenen, papaya, mispels, koffie, sinaasappelen, mais, kool, koriander, suikerriet… te veel om op te noemen. Marcel heeft wat verse mispels gekocht, Nina sinaasappelen en wij wat vers gebrande koffie bonen en een potje guave jam. 
Na 5 uur naar beneden wandelen zijn we weer bij de zee en hebben we eindelijk weer rust. Nu nog even op het terras wachten op de taxi die ons terug brengt naar Porto Novo. Op hoge snelheid scheuren we over de kronkelwegen door het mooie landschap.
In de schemering halen we het anker op en varen de 8 mijl terug naar Mindelo. Als we de ankerbaai van Mindelo weer binnen varen is het ondertussen al weer helemaal donker en ankeren we met 8 kapiteins aan boord.
Donderdag was een rustdag. Zelfs de zwitsers hadden spierpijn. Wel nog even naar het dorp geweest om brood en vis te halen. Edith bleef op de boot. Tijdens de zoektocht naar een thermometer (om yoghurt te maken) biedt iemand mij aan om me te helpen. Ik loop met hem mee en krijg de autosleutels in mijn hand gedrukt, of ik kan rijden. (het was al meer dan 6 maanden geleden dat ik zelf gereden had) We zijn door Mindelo gereden naar een winkel die verschillende thermometers had! Wel spannend… En weer terug gereden naar het centrum met thermometer. Die avond samen met de Feeks twee prachtige oranje met blauw gestippelde groupers op de Cobb gelegd na een paar goed belegde hamburgers.
Voorlopig is het weer er nog niet naar om te vertrekken. Misschien in de loop van volgende week krijgen we wat wind.