Maandagochtend bellen we vol goede moed rond naar de havens in Gibraltar. We hebben een plek voor de Equinox nodig om even aan te leggen, in te klaren, zeilen ophalen en dan kunnen we weg. De havens geven aan dat er ná november misschien wel een plek is. Meer dan een maand wachten, dat zien we niet zo zitten! Ze geven ook aan dat we niet met de dinghy de haven in mogen komen. En over de grens wandelen met de zeilen is ook geen optie. We worden er wat moedeloos van. De hele dag regent het ook hard, dat helpt ook niet mee. Morgen maar eens Gibraltar in wandelen, kijken of dat helpt.
Dinsdagochtend regent het gelukkig maar even en daarna is het droog. We gooien de dinghy in het water en varen naar de haven in La Linea, dat mag wel. Vervolgens lopen we de grens over. De grens is ook meteen de landingsbaan van het vliegveld.
In Gibraltar gaan we op zoek naar een plek waar we Equinox even neer kunnen leggen om de zeilen in te laden. Plek genoeg zien we! We vragen nog wat rond en hoera! We kunnen de zeilen brengen en dan met de Equinox ze op komen halen. Snel naar het magazijn, dat ook in de buurt is, om ze op te halen voordat ze zich bedenken. Bij het magazijn zijn ze ook supervriendelijk en brengen ze de zeilen zelfs weg! We hoeven niet eens te sjouwen!
Vervolgens lopen we zo snel mogelijk terug naar La Linea om de Equinox op te halen en naar Gibraltar te varen, even aanleggen, zeilen inladen en weer terug naar La Linea. Alles klaar in een uurtje of 3, dit hadden we gisteren niet durven verwachten.
We beginnen meteen met het nieuwe zeil er op te zetten.
We zijn nog niet klaar als het donker wordt, volgende dag moeten we de latten nog op maat maken en erin zetten.
De woensdag gaan we verder met het zeil tussen de buien door. Die periodes worden zo kort dat Renzo zijn zeilpak aantrekt en gewoon in de stromende regen verder werkt. Daar zijn geen foto’s van, het regende te hard.